Bijlmer Park

In 2003 deed Karres en Brands mee aan een prijsvraag voor een nieuw ontwerp voor het Bijlmerpark. Het park, gelegen in één van de beroemdste en beruchtste modernistische stadsuitbreidingen van de 21e eeuw, was verouderd en sleets – en net als zijn omgeving toe aan een grondige herstructurering. 

De stedelijke opzet van de Bijlmermeer is onlosmakelijk verbonden met de idealen uit de tijd waarin de stadsuitbreiding ontstond. De Bijlmermeer, gebouwd eind jaren '60, wordt gekenmerkt door lange rijen vrijwel identieke flats in honingraatmotief, gelegen in een riante, parkachtige omgeving. Alle vervoersstromen zijn van elkaar gescheiden, en het autoverkeer wordt afgewikkeld via verhoogde 'dreven'. Deze idealistische uitgangspunten, volgens de modernistische denkbeelden van het CIAM, bleken al snel het grootste probleem van de Bijlmer. De ruimte tussen de gebouwen werd een anoniem domein, een ruimte die van niemand is – terwijl openbare ruimte juist, om goed te functioneren, een duidelijke afbakening nodig heeft. Dit klinkt wellicht tegenstrijdig, maar het is belangrijk dat iedere gebruiker of groep zijn eigen plek heeft in de openbare ruimte. Te vaak worden gebieden ontworpen die voor iedereen toegankelijk moeten zijn, met als resultaat dat het van niemand is. 

Het nieuwe Bijlmerpark kent, afhankelijk van het moment van de dag, week of maand, een andere mate van openbaarheid. Het is een park waarin men delen kan aan- of uitzetten, gestuurd door het gebruik op dat moment. De relatie tussen openbaar en privé kan hierbij op nieuwe manieren worden geïnterpreteerd. De basis is een netwerk van verbindingen, niet vormgegeven als paden maar als een park in een park. Een nieuw park organiseert het bestaande Bijlmerpark en combineert op een slimme wijze de verschillende ingrediënten, zodat een meerwaarde voor alle onderdelen ontstaat. Op deze manier ontvouwt zich een nieuw stedelijk landschap, waarbij het hoofdaccent ligt op een aangename en veilige groene ruimte.