Ereveld Loenen

Ereveld Loenen is gelegen in een natuurgebied op de Veluwe, bestaande uit bos en heidevelden. Het ereveld is in 1949 aangelegd op initiatief van de Oorlogsgravenstichting (OGS). Elke Nederlander die volgens de statuten van de OGS als oorlogsslachtoffer wordt aangemerkt, kan op Loenen begraven worden. De graven zullen nooit worden geruimd. Om ook in de toekomst ruimte te kunnen bieden aan eventuele oorlogsslachtoffers heeft de OGS een terrein aangekocht naast het bestaande ereveld. Het betreft een driehoekig terrein met een bosachtig karakter, dat ruimte moet bieden aan in totaal circa 5.000 graven. Karres en Brands heeft een ontwerp gemaakt voor het nieuwe ereveld, dat over een langere tijdsperiode in verschillende fasen zal worden uitgevoerd. 

Het bestaande ereveld naar een ontwerp van Haspels is zowel bescheiden als krachtig. Het bestaat uit een entreegebied met een kleine houten kapel en daarachter een stervormige open ruimte met in het midden een kruis. De kracht van het ontwerp ligt vooral in de organisatie van de open ruimten in het besloten bos, en in het contrast tussen licht en donker. Om geen afbreuk te doen aan deze kwaliteiten is er voor gekozen om het oorspronkelijke ontwerp niet verder door te trekken, maar de uitbreiding een op zichzelf staand ontwerp te laten zijn. Hoewel de vormentaal afwijkt van de huidige begraafplaats, komen het contrast tussen open en gesloten en de landschappelijke karakteristieken duidelijk terug in het ontwerp voor de uitbreiding van de begraafplaats. 

De uitbreiding wordt gekenmerkt door een autonoom wandelpad, waarlangs een aantal ellipsvormige open ruimten ligt. Het pad, een uitgekapte baan met heidevegetatie, loopt vanaf de hoofdentree door het bos naar de huidige begraafplaats. De open ruimten zijn afzonderlijke grafkamers met ieder een eigen karakter. De positie van deze kamers is gerelateerd aan de topografie, de omgeving en het bestaande ereveld. De ruimten zijn begroeid met een lage, natuurlijke vegetatie van bosbessen en vossenbessen, krenteboompjes en berken. De bezoeker kan in de kamers rondwandelen, maar keert altijd terug op het hoofdpad.