Kiellinie

De westelijke waterpromenade "Kiellinie" strekt zich uit over meer dan 3,5 km langs de Kieler Fjord en sluit aan op het stadscentrum van Kiel. Als historisch geëvolueerd en ruimtelijk zeer veelzijdig statusgebied moet de promenade, die voor het laatst in de jaren zeventig werd gerenoveerd, nu worden gemoderniseerd en uniform worden vormgegeven. Voor Kiel heeft de Kiellinie een grote potentie als representatieve functie, evenementenruimte en infrastructuurknooppunt. De opdracht van de competitie was om deze functies te overwegen en een nieuwe kwaliteit voor de Kiellinie te creëren. De ruimte was opgedeeld in drie deelgebieden en een aantal focusgebieden. In totaal deden 15 internationale teams mee.

Het Kiellinie van vandaag wordt zichtbaar gevormd door zowel zijn historische ontwikkeling als zijn ruimtelijke configuratie, die zowel in de tijd als in de ruimte is uitgebreid. Door de ligging speelt de Kiellinie een belangrijke representatieve rol bij het promoten van een nieuw type stadspromenade die niet alleen het waterfront definieert als het front van de stad, maar ook een nieuwe verbindende ontmoetingsruimte creëert voor de stedelijke samenleving, innovatie en cultuur.

Het doel van het ontwerp is om deze kenmerken van de Kiellinie op een eigentijdse manier te vertalen en uit te dragen, waarbij de verschillende deelruimten van het waterfront als zodanig worden herkend en vormgevend met elkaar worden verweven. De hoge eisen die aan deze centrale ruimte in het stadsbeeld worden gesteld, zijn door het ontwerp van de Kiellinie vertaald in een beknopte leidraad en vormen op hun beurt ruimtelijk vertaald een spannende en robuuste waterpromenade voor de stad Kiel.

Het noorden van de nieuwe Kiellinie heeft een opvallend ander karakter dan het zuiden. Het dichte stadsbos van de Düsterbroker-Gehölz reikt hier vaak tot dicht bij het water van de fjord en de bebouwing is kleiner. Deze sfeer nodigt uit tot lokale recreatie en kan nu meer gerichte ruimte bieden aan zowel sportliefhebbers als natuurliefhebbers. Varianten A en B van het noordelijk deel zijn zoveel mogelijk gelijk qua vormgeving om een eenduidige vormgeving duidelijk in te passen. Variant A, zonder weg, maakt het mogelijk om het bos en de parken nog dichter bij het water te brengen, te beleven en door de verbinding met de houten “waterlijn” nauw met het fjord te verbinden.